Haar collages van beschilderd papier en fotofragmenten doen soms denken aan een opgeprikte vlinder in een kastje aan de muur. Een geraffineerde nonchalance zit onbereikbaar achter glas. Associaties worden wel in beweging gezet, maar komen nooit op een plaats van bestemming. De poëtica van Ra van der Hoek ligt blijkbaar buiten het bereik van de taal. Sterker nog: haar poëzie is van papier.
[…] Waar ik haar werk ook zie, telkens opnieuw sta ik met mijn mond vol tanden. Wat valt er immers meer te zeggen over al die nonchalant gevouwen, gescheurde, beschilderde en met fotofragmenten beplakte papier-collages, meer dan het oog zelf kan zien?De taal moet hier spitsroeden lopen. De poëzie zit achter glas als een opgeprikte vlinder met ragfijne vleugels, die niet in woorden te vangen zijn. De kastjes lijken onbeholpen in elkaar getimmerd en zomaar beschilderd, maar wel in exact de juiste kleur. Alles getuigt van eenzelfde zeldzame kwaliteit, een paradox die je misschien niet anders kunt aanduiden dan ‘de precisie van het achteloze’.
[…] Ra van der Hoek maakt collages als broze juwelen, die voor even in een vitrine zijn weggezet. Als omringd door een vreemde aura lijken ze daarbinnen iets uit te stralen, dat zowel schroom als irritatie wekt. Ze zijn kwetsbaar en ongenaakbaar tegelijk. Woorden hebben ook nauwelijks toegang tot wat er gaande is. En misschien is dat het wel. Het oog valt hier onontkoombaar terug op zichzelf, ondanks de ’talige’ illusie die in het beeld heel even wordt opgeroepen.
De esthetiek van het pure kijken wordt in stand gehouden, terwijl een semantische ontknoping tot het uiterste wordt opgeschort. Kortom, er gaapt een kloof tussen esthetiek en betekenis, die wordt overbrugd. Maar juist in die kloof ligt het geheim besloten, waardoor je telkens gefascineerd blijft kijken. De poëzie van deze broze juwelen is immers niet van taal gemaakt. Ze is van papier. -Door Huub Mous , Uit: Poezie is van papier, gepubliceerd in Puik, Provinciale uitgaanskrant Friesland, 1993
