onzichtbare lijnen

Ik ben opgegroeid met Bic. Mijn vader had altijd een rode Bic balpen op zijn bureau liggen. Als iemand van ons hem even geleend had en niet op tijd terug gelegd, dan was het huis te klein. Dan werd mijn goeiige vader heel boos. Want zijn rode Bic was hem heilig. Hij moest er strepen mee zetten op papieren. Letters doorkrassen, cijfers markeren. Hij kocht de pennen per dozijn in een doosje. Maar pas als de oude leeg was, als de ruggengraat van de pen helemaal transparant was geworden, kwam er een nieuwe uit het doosje tevoorschijn.

Bij het dagelijks bezoek aan mijn opa en oma wachtte er altijd een kladblok op mij. Daar mocht ik met een blauwe Bic pen in tekenen. Vooral als het kladblok nog nieuw was en heel dik was dat een heerlijk gevoel. De lijnen zakten diep in het papier. Als er weer een tekening klaar was en ik scheurde het blaadje los, zag je nog een wirwar van onzichtbare lijnen. Ze waren vlijmscherp die pennen. Ik zat uren met de pen en het blok onder de tafel. In een huisje voor het kladblok, de Bic pen, oma’s benen en mijzelf.

Ze was slecht ter been, oma Bic pen. Ze liep met een stok. Van de kamer naar de keuken om thee te zetten, van de keuken naar de kamer via een smalle lange gang. Bij elke stap tikte ze een keer met haar stok op de vloer. Als ze met de thee uit de keuken kwam, schoof ze haar stoel weer aan bij de tafel en kwamen haar zere benen mijn huisje weer binnen.

Soms als ik weer een tekening af had, prikte ik heel zachtjes in een van haar benen. ‘Ai, ai, ai’, zei ze dan. Ik vond dat een mooi geluid. Of ik prikte zachtjes in het behang dat op linnen geplakt zat. Er ontstond dan een heel klein gaatje. Bic pennen zetten makkelijk aan tot prikken. Misschien wel door hun eigenaardige geur.

Stiekem de Bic pen van mijn vaders bureau stelen, zachtjes ermee in oma’s been prikken of in het behang, verder ging het het kattenkwaad van mij als zesjarige niet. Ik wilde mijn Bic oma ook niet echt pijn doen als ze weer tik tik tik met de koektrommel terug was gekomen uit de keuken. Prik prik prik met de stok op de vloer.

Als haar stok een balpen was geweest, dan zou de vloer in haar huis vol hebben gestaan met stippellijnen. Heen en weer van de kamer naar de slaapkamer, door de gang, naar de keuken. Totdat haar stok steeds leger en leger was geworden en tenslotte transparant. Totdat ze haar stok helemaal had leeg geschreven op de vloer.

Eerder gepubliceerd in de Leeuwarder Courant onder de titel Prikken.
Tussen 1997 en 2001 schreef Ra van der Hoek voor de zaterdag bijlage van die krant een wekelijkse column en maakte daar een tekening bij.
In 2024 wordt door Ra teruggeblikt op de afgelopen 35 jaar. In dit blog worden die herinneringen gepubliceerd.