wedges | wigjes

Hij is heel handig. Zij is dat niet, zegt ze. Het gesprekje ging over de chemie tussen handige mensen. Hoe vader en zoon samen zonder woorden problemen oplossen. Een zware stalen balk behendig op de bestemming brengen, door woordeloos wigjes te plaatsen. Samenwerking tussen de handigen. De juiste chemie. En de vreugde die dat teweegbrengt. En hoe bij beide partijen bij elke actie onvergetelijke ervaringen worden gegenereerd.

Ik vroeg me af, hoe zit het met mij? Ik ben lang niet handig.

Zij noemt zich onhandig, maar ze kan geweldig koken. Om goed te koken moet je handig zijn. Hakken, snijden, pureren, roeren. En proeven. Proeven is ook handig zijn denk ik. Een smaak beoordelen en tijdens het proces kunnen bijstellen. En ze maakt doosjes van karton die perfect imperfect zijn.

Ik ben nergens handig in. In niets. Geef mij een schaar en ik knip scheef. Ik snij in m’n vingers, hamer op mijn duim, kan niet lekker koken. Ik heb te weinig ruimtelijk inzicht voor een goed doosje. Schilderen en tekenen doe ik ondanks mijn onhandigheid. Als sommige van mijn tekeningen ziel hebben, dan is dat dankzij mijn onbeholpenheid. Mijn handigheid is mijn onhandigheid. Ik ben handig in niet handig zijn.
Door mijn onhandigheid als een kwaliteit te aanvaarden, kan ik mijn tekeningen, schilderijen en fotografie naar buiten brengen. Kan ik doorgaan met maken en mezelf verbazen. En met een uitgestreken snoet het weinig virtuoze werk aan de handige wereld tonen.

wedges
He’s very handy. She’s not, she says. The conversation was about the chemistry between clever people. How father and son solve problems together without words. Deftly bringing a heavy steel beam to its destination by placing wedges wordlessly. Collaboration between the handymen. The right chemistry. And the joy that brings. And how unforgettable experiences are generated for both parties with every action.

I wondered, what about me? I’m not very handy.

She calls herself clumsy, but she is a great cook. You have to be handy to cook well. Chop, slice, puree, stir. And taste. Tasting is also being handy I think. Judging a taste and being able to adjust it during the process. And she makes cardboard boxes that are perfectly imperfect.

I’m not good at anything. At nothing. Give me a pair of scissors and I’ll cut crookedly. I cut my fingers, hammer my thumb, can’t cook well. I don’t have enough spatial insight for a good box. I paint and draw despite my clumsiness. If some of my drawings have soul, it’s because of my clumsiness. My dexterity is my clumsiness. I am handy at not being handy.
Accepting my clumsiness as a quality allows me to bring out my drawings, paintings and photography, and can I continue to make and amaze myself. And show the less virtuoso work to the handy world with a straight face.