home base | thuisbasis

Ik zit in een proces van omkeren. Letterlijk. Ongeveer twintig flinke dozen werden al omgekeerd. Dozen met papieren van meer dan drie decennia aantekeningen maken, dagboeken bijhouden, brieven ontvangen, fotorepo’s van werkprocessen, recensies, catalogi, oude consignatielijsten, uitnodigingen voor tentoonstellingen, losse ideeën voor werk en probeersels, wel en niet verzonden nieuwsbrieven, mislukte en geslaagde pogingen en alle gradaties daar tussenin voor nieuw werk, achtergrondartikelen, inspiratie knipsels…

De eerste selectie was rigoureus. Oud papier ontstond in een handomdraai. Hele flarden van mijn beeldende bestaan hoeven niet verder als ballast bij me te blijven in mijn huis. Dat ruimt op.

De tweede selectie vergt meer tijd. Nu volgt de verfijning. De vloer van mijn studio ligt bezaaid met papieren. Overal om me heen liggen stapeltjes. Steeds anders ingedeeld in vage of meer concrete categorieën. Niet altijd chronologisch. Steeds op andere plekken, stapels groeien en stapels slinken. Stapels die weer ontstaan uit stapels schuifelen langzaam door de ruimte. En de uren verstrijken al lezend, bladerend, peinzend, terugblikkend. Ik reis in een notendop opnieuw naar Denemarken, Spanje, Zweden, weer naar Spanje, weer naar Denemarken, Noorwegen. Wat heb ik allemaal gedaan in al die jaren? Wat bewoog me? Waarom heb ik sommige aanzetten die ik nu tegenkom niet doorgezet?

Terugblikken op leven en werk, daar werd ik vaak verdrietig van. De confrontatie met vergane glorie. Of juist in de verste verten geen glorie te bekennen. Waar begin ik aan? De dozen gingen weer gauw dicht.

Aarzelend ben ik nu het proces aangegaan. En ik word er blij van. Een periode van opruimen en vergeten puzzelstukjes bij elkaar brengen voelt als een brug naar verder. Al die jaren van proberen zijn niet voor niets geweest. Nu heb ik de kans om mijn werk naar een nieuw tijdperk te leiden. Door eerst alles flink en langdurig in de war te schoppen.

home base
I am in a process of turning around. Literal. About twenty large boxes have already been turned over. Boxes of papers from more than three decades of making notes, keeping diaries, receiving letters, photo repos of work processes, reviews, catalogues, old consignment lists, invitations to exhibitions, loose ideas for work and tryouts, newsletters sent and not sent, failed and successful attempts and all gradations in between for new work, background articles, inspiration clippings…

The first selection was rigorous. Waste paper was created in an instant. Entire fragments of my visual existence no longer need to remain with me in my house as ballast. That clears up.

The second selection takes more time. Now comes the refinement. The floor of my studio is littered with papers. There are piles all around me. Differently classified in vague or more concrete categories. Not always chronological. Always in different places, stacks grow and stacks shrink. Stacks that arise from stacks slowly shuffle through space. And the hours pass while reading, leafing through, contemplating, looking back. I travel in a nutshell again to Denmark, Spain, Sweden, again to Spain, again to Denmark, Norway. What have I been doing all these years? What moved me? Why didn’t I follow through with some of the moves I’m now encountering?

Looking back on life and work often made me sad. The confrontation with faded glory. Or just nowhere near glory to be seen. Why am I doing this? The boxes quickly closed again.

Hesitantly, I started the process. And it makes me happy. A period of tidying up and putting forgotten puzzle pieces together feels like a bridge to further. All those years of trying have not been in vain. Now I have the chance to take my work into a new era. By first messing everything up and for a long time.