vanishing point | verdwijnpunt

Een moderne versie van Sherlock Holmes. Met een vergrootglas voor m’n camera sluip ik als een detective rond en openen zich een voor een deuren naar steeds andere kamers. Dieper, verder, op zoek naar aanwijzingen. Naar de spiegelzaal achter het zichtbare. Voor mij is het vergrootglasobjectief een gids die me achter de wereld brengt. Via takken met pluisjes, spinsels en spuugsels, sluip ik door de tunnel van mijn DNA en verdwijn. Ik laat me vangen in een kleverig universum van draden. Ik word spin en prooi tegelijk en keer mezelf binnenstebuiten door het buitenste naar binnen te halen via mijn vergrootglas. Het vergrootglas voor mijn cameralens. Herinneringen, dromen, reflecties, een door elkaar gehusselde tijdlijn. Zonder chronologie. Zonder doel. Een eindeloze caleidoscoop waarin groot en klein onbegrijpelijke begrippen worden. Het perspectief in een duizelingwekkende glijbaan. Wat reusachtig leek blijkt onwaarschijnlijk mini. En andersom.

‘Zij die de kleinheid van de grote dingen in zichzelf niet kunnen voelen, zullen gauw geneigd zijn de grootheid van de kleine dingen in anderen over het hoofd te zien.’ – Kakuzo Okakura, 19e eeuw in: Het boek van de Thee

vanishing point
A modern version of Sherlock Holmes. With a magnifying glass in front of my camera I sneak around like a detective and doors open one by one to different rooms. Deeper, further, looking for clues. To the hall of mirrors behind the visible. For me, the magnifying glass lens is a guide that takes me behind the world. Through branches with fluff, cobwebs and spittle, I sneak through the tunnel of my DNA and disappear. I let myself be caught in a sticky universe of threads. I become spider and prey at the same time and turn myself inside out by drawing the outside in through my magnifying glass. The magnifying glass for my camera lens. Memories, dreams, reflections, a jumbled timeline. Without chronology. Without a goal. An endless kaleidoscope in which large and small become incomprehensible concepts. The perspective in a dizzying slide. What seemed gigantic turns out to be incredibly mini. And vice versa.

“Those who cannot feel the smallness of the great things in themselves are quick to overlook the greatness of the little things in others.” — Kakuzo Okakura, 19th century in: The Book of Tea

Hippomal | beeld van Tom Claassen | locatie Anningahof | foto Ra van der Hoek | 2017