melted butter | gesmolten boter

Effect van de zon in mijn eetkamer. Dat is de tekst achterop deze foto, gevonden in een doos op een rommelmarkt. Geen naam eronder, wel een jaartal. Mei 1930. Ik was nog lang niet geboren. De zon zou nog 29 jaar lang dag in dag uit op en weer onder moeten gaan. In honderdduizenden huizen. Daarna zou ik pas getuige kunnen zijn van deze foto. Als pasgeboren baby. Een foto met het effect van de zon. Een vlek. Een stukje eetkamer met helemaal niks. Maar pasgeboren baby’s lopen niet op rommelmarkten en rommelen niet in dozen vol met oude ansichtkaarten en vergeelde foto’s. Daarom zou er nog een keer een hele serie jaren verstrijken. Waarin ik moest rijpen. Negenentwintig jaar en een volwassen leeftijd later vindt uitgerekend dit kleine ikje die foto. Valt mijn veel te gretige oog op een intrigerende leegte in het centrum van het beeld. Een leegte als een gat in de tijd, door het effect van de zon. Een mysterieuze vlek middenin een eetkamer. Alsof het zonlicht vloeibaar is en als gesmolten boter van de tafel druipt en voorzichtig een lichtend vetlaagje legt op de vloer. Geen mensen te zien op deze foto. Niemand werd gefotografeerd. De stoel is leeg. Alleen het effect van de zon in de eetkamer. De opname werd ontwikkeld en afgedrukt in een doka waar het stikdonker was. De afdruk werd gekoesterd en met kloppend hart in een geadresseerde envelop geschoven en vlak na zonsondergang gepost. Nadat er een tekst achterop was geschreven. “Effect van de zon in mijn eetkamer, mei 1930”.

melted butter
Effect of the sun in my dining room. That’s the text on the back of this photo, found in a box at a flea market. No name underneath, but a year. May 1930. I was far from being born. The sun would have to rise and set day after day for another 29 years. In hundreds of thousands of homes. Only then would I be able to witness this photo. Like a newborn baby. A photo with the effect of the sun. A stain. A piece of dining room with nothing at all. But newborn babies don’t wander around flea markets or rummage through boxes full of old postcards and yellowed photographs. Therefore, another whole series of years would pass. In which I had to mature. Twenty-nine years and an adult age later, it is precisely this little me who finds that photo. My far too eager eye falls on an intriguing void in the center of the image. An emptiness like a hole in time, due to the effect of the sun. A mysterious stain in the middle of a dining room. As if the sunlight is liquid and drips from the table like melted butter and carefully lays a luminous layer of fat on the floor. No people in this photo. No one was photographed. The seat is empty. Just the effect of the sun in the dining room. The image was developed and printed in a darkroom where it was pitch dark. The print was treasured and heart beating slipped into an addressed envelope and posted just after sunset. After a text was written on the back. “Effect of the sun in my dining room, May 1930”.